کاش می شد...
کاش می شد یک شب
قمری غم زده ی حس دلم
لا به لای پر چشمان تو تا صبح می خفت...
دلم می خواست تا انتها این کاش ها را می نوشتم اما یک بار به سختی به خاطر تمام کاش ها تنبیه شده ام...تمام هستی ام به خاطر کاش هایم به باد فنا رفته است...
کاش...
کاش هرگز نمی نوشتم...
اما بگذار از فردا بگویم که شاید یک نفر بیاید.حتما هم می آید...
...یک نفر می اید
که سحر در پس هر لطف نگاهش پیداست
... یک نفر می اید
که سراپای وجودش باغ است...
نمی دانم...نمی خواهم بدانم...راستی چقدر در هم و به اندازه ی تمام خوبی ها برای هم خوبیم...شاید اصلا...و شاید...
سجده کن ای دل بدان عشقی که سرمای درد
نام تابستان گرفت و درد پایانم گرفت...
