عاشورایی

 رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس
                              گویی ولی شناسان رفتند ازین ولایت
 
  در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا
                               سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت...
               
                                                                                     حافظ

         خدایا به نینوا نگریستم و به تندیشه ی خود که مسلخ و

قتلگاه می پنداشتمش.اما چه نابخردانه که نینوامسلخ نیست

که آن سوی عبودیت است.سرزمین نیست که پیشگاه عرش

سرخ الهی است.کربلا نه یک مکان که یک ناریخ است تاریخی

به بلندای عشق...

         حسین ابتدا و انتهای وارستگی و عشق و عاشقیست .

مگر او خصوصیتی زمینی هم دارد که او را نسان بنامیم؟

          حسین عشق است.جاودانگیست.سراسرالتهاب

عطش خواستن است...اما نه...شاید حسین فقط حسین

باشد .حیسنی که در هیچ قالب انسانی نگنجد.

                    از هر کرانه تیر دعا کرده ام روان

                                       باشد که آن میانه یکی گارگر شود


                              فدای تو یا حسین خوبان