نمی بخشمت

عاشورایی

 رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس
                              گویی ولی شناسان رفتند ازین ولایت
 
  در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا
                               سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت...
               
                                                                                     حافظ

         خدایا به نینوا نگریستم و به تندیشه ی خود که مسلخ و

قتلگاه می پنداشتمش.اما چه نابخردانه که نینوامسلخ نیست

که آن سوی عبودیت است.سرزمین نیست که پیشگاه عرش

سرخ الهی است.کربلا نه یک مکان که یک ناریخ است تاریخی

به بلندای عشق...

         حسین ابتدا و انتهای وارستگی و عشق و عاشقیست .

مگر او خصوصیتی زمینی هم دارد که او را نسان بنامیم؟

          حسین عشق است.جاودانگیست.سراسرالتهاب

عطش خواستن است...اما نه...شاید حسین فقط حسین

باشد .حیسنی که در هیچ قالب انسانی نگنجد.

                    از هر کرانه تیر دعا کرده ام روان

                                       باشد که آن میانه یکی گارگر شود


                              فدای تو یا حسین خوبان                

این هم دلتنگیست

گاه از اشک ترم عمق دلم سوخته است
کاه از سوختنم عشق چه افروخته است

   ... همین و دیگر هیچ...

دیگر نمی دانم دلتنگی به چه می گویند...
مگر نه این که آدمی تنها آمده است و تنها نیز خواهد رفت...!
مگر نه این که گم کرده ی ابدی خانه ی دوستیم.!

    پس دلتنگی ها را در حوضچه ی خوب خدا خواهم شست...
 و به اندازه اندام زمان
        خویش را در پس تقدیر فلک 
                       در همان جا که خدا می خوانند
   غرق در بی کسی پر کسی ام خواهم کرد
                                            و به اندازه یک مشت سوال
                        خواب را خواهم دید
                                   عشق را خواهم برد
                                             و به سرانگشت زمان
 مزه گس شدن بودن را
                             در دهان خواهم داشت
               من به یک لحظه ی آبی شدن روح خودم دلشادم
                        من فقط  دلتنگم...
                                        من فقط دلتنگم...